Ik werkte bij het Leger des Heils. Ik werkte daar met drugsverslaafden en mensen met een psychische aandoening. Een bonte verzameling van mensen zullen we maar zeggen.

Op een dag had ik een aantal cliënten naar hippisch paardrijden gereden en na een boeiende autorit – waarbij een van de cliënten die achter mij zit in de auto keihard aan mijn autogordel had getrokken vervolgens zijn beide handen op mijn hoofd had gelegd en mij met hese stem gezegend had met “je krijgt een tweeling” – een tosti met kaas voor mezelf maakte zag ik een nieuwe bewoner aan tafel zitten. Ze zei niet veel maar at met heel veel aandacht en precisie haar boterham met kaas en jam op. Hoewel de meeste bewoners van het Leger des Heils uit meer broodbeleg kunnen kiezen dan alle van der Valk hotels bij elkaar op het buffet hebben liggen is dubbel beleg bij het Leger des Heils uit den boze. Maar aangezien ik nog geen vertrouwensband met deze nieuwe – mijns insziens autistische- bewoonster had opgebouwd besloot ik er niks van te zeggen en eerst maar eens een klein kennismakingsgesprekje aan te gaan. Ik begon met het voor de hand liggende ‘Hai, jou ken ik volgens mij nog niet, hoe heet je?’ ‘Toos’ zei ze met zachte stem, ontweek mijn blik meteen, wat een afwijking in het autistisch spectrum bevestigde.

“ Ik ben Marjon”, zei ik zonder dat ze naar mijn naam vroeg. Mijn stem klonk iets hoger dan normaal, zodat ik niet te bedreigend zou overkomen.  Toos reageerde niet echt, maar ik hoorde haar denken : ‘ Ok, boeiuh’. Ik wilde met mijn goede gedrag nog even verder werken aan onze prille vertrouwensband om haar wellicht in hetzelfde gesprekje nog te wijzen op ons dubbel beleg beleid. Ik vroeg: “En, hoelang woon jij hier al?”.

Toos keek mij ineens recht in mijn ogen aan, wat ik erg verwarrend vond. Toos was autistisch. Toos hoort geen contact met mij te maken. Toos zou weg moeten kijken, traag moeten reageren en in paniek moeten raken van het feit dat ik de door haar zo zorgvuldige geënsceneerde tafelschikking in de war had geschopt door de jampot te verplaatsen waardoor hij niet meer precies 5 cm boven haar mespunt lag, die ook 5 cm van de rand van haar vierkante bord geplaatst was, zoals Toos alles precies 5 cm van elkaar gescheiden hield.

Maar zoals ik zei, Toos keek mij recht in mijn ogen aan, zweeg een paar seconden en zei toen: ‘Ik woon hier niet, ik werk hier”.

Ik zondig op zondag en bestel een patatje oorlog en een kipburger bij de plaatselijke snackbar.

Ali (de snackbarman) vraagt mij vlak voor vertrek: ‘Doe jij iets met kunst?’.

Ik: ‘Ja, zoiets. Maar hoe weet je dat ?’

Ali: ‘ Ik weet het niet, dat voel ik aan je’.

Ik vermoedde dat hij wellicht bijzondere gaven bezat en dit wel eens een heel bijzondere ontmoeting kon gaan worden, totdat hij zijn zin vervolgde en zei:

“Ik hou zelf ook heel erg van kunst, maar verder heb ik er niks mee”.

Toen snapte ik het niet meer.

Ik droomde vannacht dat de bruiloft van mijn vriendin Suzanne samenviel met oud en nieuw en dat ik toen de dag daarna de hele dag bij Jan Kooijman op de bank mocht uitbrakken terwijl mijn nichtje van 2,5 zelfstandig -met een maxi cosi om haar kleine armpje- met de bus naar mij toe was gekomen. Doei!

Ik kan dus niet autorijden met slippers.

Dus ik wil tanken.

Gooi mijn slippers alvast uit mijn bolide.

Wil mijn pinpas pakken.

Thuis.

Ik baal niet, maar rij gewoon naar huis.

Om een kort verhaal nog korter te maken:

Mijn slippers staan nog bij het tankstation.

Dus ik rij terug.

Staan ze er nog.

Precies zoals ik ze had achtergelaten.

Ik baal opnieuw niet, maar vraag me toch af hoeveel mensen er overheen zijn gereden en of iemand zich heeft afgevraagd waar ik ben gebleven.

Gelukkig zijn mijn slippers en ik uit hetzelfde hout gesneden en veren goed mee.

Ze stonden er nog. En daar gaat het om.

Ik wens iedereen met een fiets of een partner hetzelfde grote geluk toe.

Sorry. Echt. Sorry.

Maar soms.

Soms moest ik even dingen doen.

Soms moest ik even prioriteiten stellen.

Soms moest ik even aan verwachtingen voldoen.

Soms moest ik even huilen.

Soms moest ik even plassen.

Soms ging ik even de economie stimuleren.

Soms andere mensen.

Soms was ik net even iets aan het redden.

Soms moest ik ineens even heel hard rennen.

Soms moest ik even iets oplossen.

Soms moest ik even verdwijnen.

Soms moest ik even lijstjes maken van dingen die ik moet.

Soms moest ik heel even voor me uit staren.

Soms moest ik even heel lang lachen.

Soms even net niet.

Soms moest ik even op de fiets.

Soms moest ik even wachten op tevergeefs.

Soms moest ik me even haasten.

Soms moest ik even dit.

En heel soms moest ik even dat.

Sorry. Echt. Sorry.

Soms gebeurt dat.