Wandelingetje van Moed

Soms gebeuren er dingen in je leven (of in dat van iemand anders) waardoor er andere dingen zijn die je ineens, van de een op de andere dag niet meer durft.

Voor mij was dat kilometers lang in je eentje in de verlaten natuur lopen.
Ik hou er zo van.
Maar ik durfde niet meer.

Vandaag deed ik het voor het eerst weer sinds 2,5 jaar.
In Friesland.
Mijn familie komt hier oorspronkelijk vandaan en op een of andere manier heb ik het gevoel dat de mensen hier veiliger zijn.
Dat slaat natuurlijk nergens op, maar bovenstaande gekke gedachte hielp me wel om op pad te gaan.

Ik sprak voordat ik ging een voice-bericht in bij mijn zusje:
“….ik deel zo mijn locatie met jou, voor de komende 8 uur. Je hoeft er verder niks mee. Maar gewoon…”
Een paar uur later stuurde ze een appje: “Kan je iets langzamer lopen, ik probeer je te volgen #kortebenen”.
De combinatie onvoorwaardelijke liefde en humor is goud waard.

Onderweg zag ik schapen, die geen zin hadden om op de foto te gaan (iets met fair practice denk ik )
Ik kwam 4 andere schapen tegen, die wel wilde poseren (iets met promotie denk ik).
Bij de paarden moest ik ineens huilen. Waarom weet ik ook niet. Mijn andere zus zegt wel eens dat paarden egoloze schepsels zijn die je feilloos doorhebben.
Ik zag landschappen zo plat en uitgestrekt dat je op de foto alleen maar 1 lange horizontale streep ziet als scheiding tussen lucht en landschap.
Ik ontdekte dat ANWB stelletjes in Friesland ook ruzie maken in hun achtertuin.
Dat de electrische fiets helaas toch echt meer regel dan uitzondering is.
Dat wanneer je alleen wandelt niemand voor je op de uitkijk staat als je moet plassen.
En ik constateerde dat de zin ” ’t Is om te janken zo mooi ” van Maarten van Roozendaal op repeat stond in mijn hoofd en dat ik die ondanks het alleen zijn toch meerdere malen hardop heb gezegd en gezongen.

En.
Aan het einde van wat een eindeloze weg leek, stond de volgende tekst:
‘It lân fan moarn freget de moed fan hjoed’
(Het land van morgen vraagt de moed van vandaag)

Als je je naam ergens hoort of leest ben je toch geneigd net iets beter te luisteren.
Ik in elk geval wel.

“Het is goed dat ik ben gegaan”, dacht ik.
Hoewel ik me wel de hele tijd bewust ben geweest van mijn kwetsbaarheid.
Maar ook van de schoonheid.
Én van de schoonheid van dingen die ik soms misloop of ben misgelopen – niet alleen in deze situatie- omdat ik mijn eigen kwetsbaarheid liever thuislaat en mezelf vooral wil beschermen voor datgene waar ik bang voor ben.

Ja, dingen kunnen kunnen mis gaan. Dingen kunnen heel erg mis gaan.
Maar precies omdat de dingen waar je het meest bang voor bent helaas soms ook écht gebeuren, kun je maar beter zorgen dat je de dingen die je graag doet niet vergeet te doen vóór de dag dat het eventueel gebeurd.

Het land van morgen vraagt de moed van vandaag.
Ik zetten vandaag 16.797 stappen.
Dat leek me voor vandaag voldoende.

0 gedachten over “Wandelingetje van Moed”

  1. Hoi Marjon, wat moedig van je dat je je angst onder ogen bent gekomen en wat fijn dat je hier zo openlijk over schrijft. Kan mij voorstellen dat dat ook een behoorlijke stap is geweest. Het toppunt van kwetsbaarheid! Dankzij je naam belande ik op je website, ik was namelijk opzoek naar moed voor mijn zoektocht naar dankbaarheid. Vervolgens werd ik op je beginpagina gewezen op het feit dat jij een mogelijk maker bent en dat deed mij eraan herinneren dat ook ik dingen mogelijk kan maken. Bedankt daarvoor!

Laat een reactie achter

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.