SIRE

Soms geef ik musicalles aan kinderen.

Temidden van hun eigen vertrouwde juffen en meesters.

Hemel en hel.

De hemel, zoals gebruikelijk, vormgegeven door de kinderen.

De spreekwoordelijke hel veroorzaakt door mensen die zichzelf,-vooral namens hun rimpels- een chronisch recht op gelijk hebben toegeeigend.

We doen een drama-oefening over het uitvergroten van emoties.

“Spannend juf”.

Snap ik.

(Snappen sommige die dit lezen ook.)

Om het iets minder spannend te maken maak ik mezelf eerst meerdere malen belachelijk , -doorbreek daarmee hun eigen ongemak- om uiteindelijk in een perfecte kring te staan waar we klein en voorzichtig beginnen en waar je je aan het einde van de kring groots en ongegeneerd mag laten gaan.

Ik heb juf Agnes uitgenodigd om mee te doen met de les, maar juf Agnes bedankte vriendenlijk onder het mom van – het-lijkt-me-goed-dat-ik-de-kinderen-eens-buiten-de-les-om-observeer-ik –blijf-wel-kijken.

Lees: Ik durf niet.

Berry is -als ik de juffrouw moet geloven- “niet de makkelijkste”.

Berry staat aan het einde van de kring.

Berry heeft er zin in.

Berry is aan de beurt.

Berry gaat er helemaal voor.

Maar de juffrouw niet.

De juffrouw reageert met de meest dodelijke woorden die ik sinds lange tijd heb gehoord:

“ Kom op nou, Berry, doe toch eens een keer normaal! Niet zo overdrijven, anders ga je er uit…”

Berry schrok zich kapot. Berry was zich- misschien voor het eerst – van geen kwaad bewust.

Berry donderde keihard naar beneden vanaf de hemelse plek waar ik hem zojuist echt even had zien vliegen.

Ik had zin om de juffrouw…

Maar in plaats daarvan heb ik haar gevraagd of ze nog 34686 kopietjes wil maken van een liedtekst, ze allemaal in 145 stukken wil knippen , ze door elkaar wil husselen en ze vervolgens allemaal met plakband weer aan elkaar wil plakken. En wel meteen.

Ik heb haar de rest van de les niet meer gezien.

Ik heb een brandend verlangen naar een nieuw SIRE-spotje.